www.7dak.fora.pl

kiler · Wysłany: Czw 15:33, 28 Mar 2013 Temat postu: Z minionych lat - Ignacy Bukowski

Literatura "must be" dla artylerzystów.

Autor pierwsze szlify zdobywa w OSA w Toruniu, potem rozpoczyna służbę w 11 DAK. W książce mnóstwo terminów artyleryjskich, ciekawostek ze strzelania oraz informacji na temat funkcjonowania dywizjonu.

Ciekaw jestem jak Koledzy odniosą się do stwierdzenia autora (wydaje się, że obiektywnego), że za najlepszy przed wojną uważany był 4 DAK z Suwałk? Very Happy

Paweł_39 · Wysłany: Czw 15:43, 28 Mar 2013 Temat postu:

Odniosą się pewnie jak przed wojną Smile

Po naszym trupie Razz

Książki nie miałem wcześniej w rękach, ale już szukam Smile

Piotrek · Wysłany: Czw 15:47, 28 Mar 2013 Temat postu:

Książka znana. Jest w niej nieco na temat płk Włodzimierza Dembińskiego, wieloletniego dowódcy 11 D.A.K. a wcześniej 7 D.A.K.

plus Jędrek:) · Wysłany: Czw 21:26, 28 Mar 2013 Temat postu:

Kupiłem, chętnie przeczytam.

plus Jędrek:)

Książka do przeczytania w jeden dłuższy wieczór. Czyta się miło i przyjemnie. Jest trochę ciekawostek, np. szkolenie z musztry pieszej w artylerii konnej (początek służby) Razz

Więc niestety ... karabinkiem trzeba się umieć posłużyć Wink

kiler

Dotarłem do końca i w sumie chociaż miło czyta się część dotyczącą II RP, to część wrześniowa skłania do mniej przyjemnych refleksji.

Zawsze byłem przekonany, że we Wrześniu 1939 przegraliśmy z powodu miażdżącej przewagi przeciwnika zarówno w środkach technicznych jak i w sile żywej, a trzymaliśmy się dłużej niż Francja dzięki bitności żołnierza. Jednak czytając wspomnienia Bukowskiego dochodzę do wniosku, że duży udział w rozmiarze klęski mieli też wyżsi dowódcy, zwłaszcza gen. Bortnowski. Nie dość, że sam nie dał sobie rady, to ciągnął w dół z dość niskich jak się wydaje pobudek innych generałów (najpierw Bołtucia a potem Kutrzebę), którzy mieli jakąś koncepcję i chęć jej wykonania. Oczywiście raczej nie ma mowy o zwycięstwie, ale ile wojska zostało zmarnowane przez bezmyślne posunięcia, tak jak nakaz odwrotu 26 DP. Naturalnie Bukowskiego można uznać za stronniczego, ale wydaje mi się, że nie koloryzował opowieści o wizytach Bortnowskiego w sztabie Bołtucia i przebiegu rozmów. Dziwne też, że wyżsi dowódcy nie stosowali się do wpajanej innym reguły, że nie należy dawać nowych zadań pobitym dowódcom (Dąb Biernacki, Rómmel, Bortnowski).

Inna sprawa, że teraz pora na wspomnienia Kirchmayera, żeby zobaczyć pracę sztabu Bortnowskiego od środka Wink

Piotrek

Ooo, no to tam sobie poczytasz o słowach krytyki na temat wszystkich i wszystkiego Wink

Dopóki nie sięgnąłem po Kirchmayer'a, wydawało mi się, że największym bufonem był Skibiński (skąd inąd świetnie piszący). Kirchmayer zdystansował jednak wszystkich... chociaż... jednak Rómmel i jego przebija Wink

plus Jędrek:)

Piotrek

Zdecydowanie, obaj wyrastali ponad przeciętną i lubili to często w swoich książkach podkreślać Smile

kiler

Jeśli za tym brakiem skromności idą w parze rzeczywiste osiągnięcia bojowe, to mnie osobiście to nie przeszkadza. Akurat u Skibińskiego nie wyczułem tego co piszecie, natomiast polecam pod tym kątem "Na imię jej było Lilly" Tymienieckiego - tam odniosłem wrażenie, że ten "condoitier Andersa" jak się sam nazywał, wygrałby samodzielnie wojnę, gdyby mu tylko pozwolili. Inna sprawa, że rzeczywiście był fachowcem w swojej specjalności, porządnie wyszkolonym przez Anglików.

Wracając do cegły Kirchmayera - przez najbliższy miesiąc leżę z nogą w gipsie, więc pewnie nadrobię zaległości czytelnicze i parę tematów w tym dziale zamieszczę. Kirchmayer jest w czołówce planów czytelniczych.

Piotrek

To skoro mówimy o takich klimatach, usłyszałem kiedyś taką oto recenzję książki Z. Szacherskiego : "Czytając Szacherskiego można odnieść wrażenie, że gdyby nie to, że autor został ranny, to 7. P.S.K. wygrałby wojnę" Wink